ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ ΠΑΛΗΟ ΔΗΜΗΤΡΗ

 Ο Τάκης Παληός, γνωστός στους πολιτικούς κύκλους ως Παληοτάκης, γεννήθηκε στη Λαμία, το 1935, και τελείωσε τις γυμνασιακές σπουδές του στο Γυμνάσιο το γνωστό και ως Πέτρινο.

Τη σχολική χρονιά 1953/1954, αποβλήθηκε από όλα τα Γυμνάσια του Νομού Φθιώτιδας, με το αιτιολογικό ότι έκανε κομμουνιστική προπαγάνδα στους χώρους του Γυμνασίου. Αναγκάστηκε, λοιπόν, να καταφύγει στο Ε΄ Γυμνάσιο Εξαρχείων, στην Αθήνα, όπου συγκεντρώνονταν μαθητές που βαρύνονταν με πολιτικά και ποινικά αδικήματα.

Με το ίδιο αιτιολογικό, ότι δηλαδή ήταν κομμουνιστής, δεν τον επέλεξαν στην Σ.Τ.Ι.Α της Αεροπορίας, στην οποία είχε υποβάλει σχετική αίτηση για 5ετή εθελοντική στράτευση, κι αυτό λόγω της φτωχής οικογενειακής του κατάστασης.

Το μετεμφυλιακό κλίμα έκανε αδύνατη τη διαβίωσή του στη Λαμία. Γίνονταν συχνές βιαιοπραγίες σε βάρος του από την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων της εποχής, καθώς δε διέθετε και το περίφημο «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων». Οι παραπάνω συνθήκες τον υποχρέωσαν, με τη βοήθεια φίλων του, να φύγει κρυφά από τη Λαμία για την Ιταλία, όπου και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης.

Ως φοιτητής δραστηριοποιήθηκε ενεργά στο πολιτικό και συνδικαλιστικό κίνημα σπουδάζουσας νεολαίας εκπροσωπώντας τους Έλληνες φοιτητές του εξωτερικού στα συνέδρια της Ε.Φ.Ε.Ε και σε διεθνείς συναντήσεις.

Ως Λαμπράκης, στο διάστημα 1963-1964, εκπλήρωσε οργανωτικά καθήκοντα στο Νομό μας, ιδρύοντας τη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη Φθιώτιδας, με έδρα τη Λαμία, και καθοδηγώντας την μέχρι τους τελευταίους μήνες του 1964, οπότε έφυγε για Αθήνα. Εκεί, ανέλαβε ως ιδιαίτερος Γραμματέας του Μίκη Θεοδωράκη, βουλευτή της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (Ε.Δ.Α.) και Προέδρου της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Στη θέση αυτή παρέμεινε μέχρι την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας, στις 21.4.1967.

Για τη δημοκρατική και αντιδικτατορική δράση του συνελήφθη (το Μάιο), φυλακίστηκε, βασανίστηκε και εκτοπίστηκε στη Γυάρο και στη Λέρο κατά την διάρκεια της 7χρονης δικτατορίας.

Το 1974, μετά τη μεταπολίτευση, υπήρξε ιδρυτικό και δραστήριο στέλεχος του Κινήματος για την Ειρήνη και τον πολιτισμό (Κ.Ε.Π.) μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Ανδρέα Λεντάκη και άλλους συντρόφους.

Το 1980, υπήρξε ιδρυτικό μέλος της αδέσμευτης Κίνησης Ειρήνης (Α.Κ.Ε.) και, εν συνεχεία, γενικός γραμματέας της μέχρι το 1985, με Πρόεδρο τον διαπρεπή νομικό και συμπατριώτη Χριστόφορο Αργυρόπουλο.

Ως Γενικός Γραμματέας εκπροσώπησε την Αδέσμευτη Κίνηση Ειρήνης, από τη Λιβύη του Καντάφι μέχρι τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι της Ιαπωνίας, και υπήρξε ο οργανωτικός εγκέφαλος των μεγαλειωδών Μαραθώνιων πορειών ειρήνης της Αδέσμευτης Κίνησης Ειρήνης.

Πήρε μέρος και στην 1^η Μαραθώνια πορεία ειρήνης, το 1963, όπου συνελήφθη, μαζί με άλλους 1500 ειρηνιστές, και το αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών ήταν να πραγματοποιήσει και να ολοκληρώσει αυτή την πορεία μόνος του ο Γρηγόρης  Λαμπράκης.

Του απονεμήθηκαν τρία Αναμνηστικά μετάλλια .

Α) από την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ , στις 3 Μαΐου 1989, για την Αντιστασιακή του δράση κατά της Δικτατορίας 1967-1974.

Β) Μετάλλιο από την Παγκόσμια Οργάνωση Δημοκρατικής Νεολαίας (ΠΟΔΝ), στη Βουδαπέστη, τον Ιούλιο του 1965, από τον πρόεδρο MECHINI

Γ) Μετάλλιο από τον ΚΑΝΤΑΦΙ στο παγκόσμιο FORUM ειρηνιστών που συμμετείχε.

Επαγγελματικά, εργάσθηκε, για πάνω από 10 χρόνια, ως διευθυντικό στέλεχος της INDESIT HELLAS A.E. και, από 1982, ως διευθυντής της AEG SERVICE της Ελλάδας.

Το 1985 παραιτείται από την AEG SERVICE και φεύγει για Βρυξέλλες ως βοηθός του Ευρωβουλευτή, τότε, Λεωνίδα Κύρκου και, εν συνεχεία, του Κώστα Φιλίνη .

Ως πολιτικό στέλεχος πολιτεύτηκε στο Νομό μας 3 φορές:

-το 1974, για πρώτη φορά, με την Ενωμένη Αριστερά.

-για δεύτερη φορά, το 1977, με τη Συμμαχία.

-και η τρίτη φορά ήταν το 1981, με το ΚΚΕ εσωτερικού .

Υπήρξε στέλεχος του ΚΚΕ εσωτερικού από την ίδρυσή του, το 1968, και αποτελούσε μόνιμο στέλεχος του Γραφείου εξωτερικών σχέσεων του Κόμματος και της Οικονομικής Επιτροπής του.

Όλα αυτά τα 45/47 χρόνια της ολόψυχης ένταξής του στο Αριστερό Κίνημα της χώρας μας, υπήρξε αφανής, ανώνυμος, σιωπηλός εργάτης της αριστερής ιδεολογίας και πράξης, όπως εκατοντάδες άλλοι.

Το 2000 βγήκε στη σύνταξη. Μαζί με την επαγγελματική «απόταξη», παραιτήθηκε και από κάθε άλλη κομματική δραστηριότητα. Επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Φθιώτιδα, και ζει, τα τελευταία χρόνια, μαζί με τη μητέρα του, που είναι 97 ετών σήμερα, και τους 6 τετράποδους συντρόφους του, στο μικρό κτήμα του, στη villa Sparilla, όπως την ονομάζει, που βρίσκεται στη Σκάρφεια Λοκρίδας.

Από το 2007, που έφερε το Αρχείο του στην Ελλάδα από τη Ρώμη, άρχισε να το επεξεργάζεται και να το διανέμει σιγά-σιγά στις κάτωθι Αρχειακές, μη κερδοσκοπικές εταιρίες .

α) στα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ).

β) στην Εταιρεία Μελέτης της Ιστορίας της Αριστεράς Νεολαίας (Ε.Μ.Ι.Α.Ν.).

γ) στο ίδρυμα Πολιτισμού και εκπαίδευσης «ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΝΤΑΚΗΣ»,

καθώς, επίσης στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Λαμίας, στη Δημοτική πινακοθήκη Λαμίας «ΑΛΕΚΟΣ ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ» και στον Ελληνόφωνο Δήμο της κάτω Καλαβρίας της Ιταλίας, BOVA MARINA.

Πολλά από τα σπάνια βιβλία του, εκδόσεις πριν το 1940, 1950,1960…. χαρίστηκαν με αγάπη σε αγαπημένους φίλους του.